Grandis namque progressus materiae,
infinitis terminandae limitibus,
rancoris propinat judicia, et ex telae diffusae
contextu, quae de praeconio Summi Caesaris
hostes cedentes orditur, ne quid ex contingentibus
obmittatur, manus scribentis tremescit
et stupet. Quis enim posset amplo famine
praepotentis tanti principis insignia promere?
in cujus pectus confluunt quicquid virtutes
habent, quem nubes pluerunt justum,
et super eum coeli desuper roraverunt.
Non Plato, non Tullius, non filii tenebrarum,
qui ex ore sedentis in trono, in generatione
sua prudentiores lucis filiis nuncupantur.
Hunc siquidem terra, Pontus,
adorant, et aethera satis applaudunt, utpote
qui mundo verus Imperator a divino provisus
culmine, pacis amicus, charitatis
patronus, juris conditor [justitiae conservator,]
patientiae filius mundum perpetua
relatione gubernat. Hic est de quo Ezechielis
verba proclamant. Aquila grandis
magnarum alarum, longo membrorum ductu,
plena plumis et varietate multiplici. Hic
est de quo loquitur Jeremias; Replebo te hominibus
quasi botro, et super te celeuma