Scipio provectus pelago Romanaque classis
Iam placidum sultabat iter. Non rauca procellis
Equora fervebant; ventisque silentibus undas
Victorem sensisse putes. Tranquillior illis
Vultus erat, celo facies composta sereno.
Sic hostile fretum, sic cunta elementa videres
Obsequio mulcere ducem. Iam litora longe
Africa linquebant alacres et bella canentes
Ibant ac valido frangebant remige fluetus.
Puppe ducis media tacitus meditansque sedebat
Ennius, assiduus rerum testisque comesque;
Scipio quem tandem aggreditur verbisque benignis
Excitat incipiens: «Nunquamne silentia rumpes,
O michi multorum solamen dulce laborum?
Fare, precor; nam perpetuis tabentia curis
Pectora nostra vides. Placido sermone levare
Illa soles; faciesque modo, tantum ora resolve,
Si tibi nascenti, quo polles, summus Apollo
Ingenium celeste dedit, si turba dearum
Castalio infantem demersum gurgite lavit
Ex Elicone sacro, collesque eduxit in altos,
Et calamum et vocem tribuit mentemque poete.»