ei: domine, non habes materiam pugnandi nobiscum quia pauperes
sumus, nec habemus nisi sapienciam; et si sapienciam
queris, Deum roga quod tibi indulgeat: non enim pugna acquiritur.
Hoc audito Alexandro, precepit suam miliciam expectare,
et ipse divertit cum eis, cum militum modica societate, inveniens
eos non vestitos set pauperes, filios autem et feminas herbas
colligentes per campos. Et commoratus est aliquantulum cum
eis, de multis sapiencie questionibus conferendo. Tandem dixit:
queratis aliquod donum a me, quod populo vestro donabo. Et
illi respondentes dixerunt: a te non querimus aliud, nisi quod
nos perpetuo vivere facias. Et dixit eis: quomodo potest quis
perpetuare vitam alterius, cum horam unam non possit addere
vite sue? Hoc non est in posse viventis! Cui obiecerunt: ex quo
scis hoc, ad quid tantam gentem delere conaris, et aggregare
terre thesauros sciens te omnia relicturum? Et respondit: ex me
ista non ago, sed misit me Deus meus ut patefaciam legem
suam et ut incredulos deleam; an ignoratis maris undas, nisi
ventus excitet, non moveri? Similiter ego, nisi preciperetur, a
loco proprio non moverer. Ego enim, quousque superveniat mors,
obediam Dei mandatis, et exibo a mundo nudus sicut nudus intravi.
Et misit deinde litteras Aristoteli de mirabilibus que
in terra Indie viderat; in quibus etiam petiit consilium qualiter
acquisitas regiones servaret. Et interea transiit versus terram
Cijm, et cum circa terminos pervenisset, inter utrosque
reges multe intervenerunt legaciones. Et finaliter rex Chijn,
obedire se offerens, coronam regni sui sibi transmisit dicens:
hanc coronam magis tibi quam mihi congruam esse cognosco.
Cui presentavit centum milia librarum argenti, et mille et quingentas
libras in aureis vasibus et ducentas in lapidibus preciosis,
|
|