Pag 1894

[IV.] DE LACUBUS
 
Erat animus michi, cum de fontibus dictum esset, ut de fluminibus
scriberem. Sed quia persepe cernimus fluvios quosdam
e lacubus exundare aut susceptos ex eis emergere, mutare
propositum satius esse ratus sum et lacus primo famosos apponere,
ne, si post posuerim, ab hostiis in fontes videar flumina
revocasse.
Est ergo lacus aquarum pregrandis copia ex occultis terre
meatibus in unum deveniens atque consistens locum, ex quo
non nulli aiunt lacum dici quasi aquarum locum: Hos quidem
maximo mortalium commodo per terrarum ambitum passim
natura rerum disposuit; et, quicquid aliqui dixerint, longe a
fontibus alienos. Augentur autem fontes et minuuntur facile
pluviis aliisque supervenientibus atque cessantibus undis, ubi
lacus absque incremento aut sorbere ingentia flumina aut tanquam
hospites suscipere atque emictere illico cernimus. Habent
et exitus fontes in rivos vel fluvios; lacus, non dicam omnes
sed ut plurimum, nullos habent, esto ignoremus quonam
recondant pluvias et torrentes. Ferunt et grandia navigia lacus,
fontibus vero nec minimis innatant cortices. Preterea fontes
nullos aut parvulos alunt pisces, ubi ex lacubus fere omnibus
maximos atque sapidos piscantes assumimus.
Sunt et qui dicant, quod longe inconvenientius est, lacus
idem esse cum stagnis, cum vulgo Galli nulla facta distinctione
sic vocitent. Absurdum quippe est, cum stagnamtes aquas deficere
et non nunquam aridum linquere solum contingat et aliquando,
extenuatis estivo fervore aquis, reliquas languentes
paucitate putrescere et odore tetro adiacentia inficere loca;
quod lacubus contigisse fere nunquam compertum est.
Quid in multa procedam, cum liquido pateat fontes, stagna
lacusque inter se fore diversos? Ad quos describendos, favente
Qui super arida fundavit illos, per alphabetum more solito venientes