omnis amicus fraudolenter incedit. ” Quorum finem David prospexit, cum dicit: “Insidiatur
ut rapiat inopem, rapere pauperem dum attrahit eum in laqueo suo, humiliabit et inclinabit
se, et cum armis suis cadet in mortem.” Veniet illis laqueus quem ignorant, et captio
quam occultaverunt apprehendet eos, et in laqueum incident ipsum. ” Quibus dictis idem
se revertens ad sacerdotes, quasi primum haec verba inchoasset, dixit: “Patres, et o fratres
karissimi, quamvis per multa mala et multis temporibus commodi et conturbati sitis,
decet tamen vos, prout expedit, quod Veritas clamat reminisci:“In patientia vestra possidebitis
animas vestras. ” Et item: “Nolite timere eos qui corpus occidunt, animam autem
non possunt occidere. ” Inter cetera beati Ambrosii omnium linguarum confessorum conscilium,
quod in Vercellensi epistola loquitur, audite cordibusque percipite: “Non sit in
vobis desidia, non sit pravum os lingua amarior. Nolite in consilio vanitatis sedere;
scriptum est enim: Non sedi in consilio vanitatis. Nolite audire detrahentes proximis, ne
dicatur unicuique vestrum: Sedens adversus fratrem tuum detrahebas. ” Item idem super
Beati Immaculati: “Cogitet quis, quemadmodum pedem suum dirigat, manum suam adserat,
ne impetu indignationis impulsus, cum repellere iniuriam cogitat, ipse alteri iactum
notabilis caedis inlidat. ” Et “si longe est a peccatoribus salus, tamen nemo desperet,
quia multae misericordiae Domini. Miserebor, inquit, cui misertus ero.” Fratres karissimi,
in quod beatus Ambrosius dicit, credimus quod dixit et quod locutus est per Spiritum
sanctum. Item in Beati Immaculati: “Qui hic se aurum putat, habet plumbum, et qui
putat se granum tritici, habet stipulam, quae possit comburi.” Sed hic multi sibi aurum
habere videntur. Non illis invideo. At ut nos huius sermonis finem imponamus, dicam
cum beato Ambrosio, quod idem de vobis dixit: “Det vobis Dominus fidei ignorare naufragia,
habere pacem profundam, et si aliquid sit quod graves nobis saeculi huius excitet
fluctus, evigilantem pro nobis habere gubernatorem dominum Iesum, qui verbo imperat et
tempestates mitigat, tranquillitatem maris refundat,” Iesus Christus dominus noster qui
vivit et regnat cum Deo Patre in unitate Spiritus sancti Deus per infinita saecula saeculorum.”
/*
18. (17.) Cum autem haec acta fuissent, et Guido omnibus salutatis episcopis urbem
repedasset; ecce Herlembaldus Arialdus et Landulfus suis cum omnibus nimia indignatione
supradicti concilii commoti, maxime quia sub canonibus conscriptos sese esse audierant,
irrationabiliter quasi ferae inflammati sunt. Itaque quadam Dominica populi turba
maxima freti, ac magna multitudine conducta et aliquantulum parte nobilium bello cottidiano
obtusa, totiusque civitatis percrebescentibus tintinnabulis, cum aliquantulis clericis
et sacerdotibus et presbytero Leoprando, fomentum maximum rei, qui se illis noviter
inseruerat, animum leonis non hominis gerens, quem Guido in sacerdotio consecraverat,
furiose theatrum oculis et manibus minantibus intrarunt. Qui diu per plurimas et longas
orationes concionantes, ut magis ac magis vulgus contra Guidonem accenderetur, curialiter
operam dabant. Quid multa? Guido nimia populi violentia, et ipse Herlembaldus
inhoneste ipsum clamante Guidonem, quod ruinam super eum minabat, cuiusque vulgi
animi ut folia a vento movebantur, sese periculo trahens theatrum intravit. Et facto
silentio, ut Guido iussu ac impulsione Herlembaldi, qui oculis et manibus ac barba ut
tyrampnus dura minabat, aut excommunicationem quam fecerat dediceret, aut archiepiscopatum
irremeabiliter dimitteret, continuo multi ex populo irrationabiliter accensi quasi
ferae super eum insurrexerunt; qui etiam diversis in partibus vestimenta eius quasi canes
limfatici scindentes, nudum fere usque ad ultimum dimiserunt. Hoc facto omnes quasi
furiosi et dementati, ut erant, theatrum exeuntes, diversi diversa sentientes, manibus
et ore immundis per civitatis plateas perstrepentes quasi sues grunniebant. At cum
huiuscemodi negotii fama per urbem citissime volasset, et nobilium maiores haec omnia
in veritate comperissent, curiae Ambrosianae ad Guidonem, mori quasi parati ut de
tanto dedecore eum vindicarent, unanimiter convenerunt. Inter quos Guido Landrianensis,
vir magni conscilii summaeque dignitatis, ignominiae Guidonis et nobilium perplurimum
compatiens, verbis luculentissimis et lacrymis eius ab oculis decurrentibus, multisque
lacrymantibus, universos ad bellum durissimum animavit, quatenus aut continuo
Guidonem, cui fidelitatem iuraverant, defenderent et superbiam Herlembaldi et suorum
|
|