PRAECEPTA DICTAMINUM
I
Albertus Samaritanus Bononiensibus scolaribus philosophicis
studiis inherentibus.
Si doctrine studiis ut vanis fabulis rebusque caducis et
nihilo profuturis, at nonnumquam pericula prestantibus mortalium
pectora insudarent, nequaquam res humane tot casibus
vacilarent nec hominum animi tot et tantis ignorantiarum
calamitatibus titubarent, sed ex inscitie cecitate depulsa eo
claritudinis provenirent, ubi a mortalitate ad immortalitatem
procul dubio pertransirent. Ceterum mentes desidia torpentes
nil altum sapere, nil utile concupiscere, nil honestum queunt
iustumve capescere. Sectantur voluptatum pestifera gaudia et
cupiunt nancisci vere virtutis premia. Quod quantum a calle
longius errent quantumque a veritate abhorreant, cogeret illos
videre necessitas, nisi eos deprimeret caliginose cecitatis densitas.
Non enim id, quod conantur, valent inertia adipisci
nec, quod nituntur, assequi. Hinc erigenda est mentis acies,
deponenda carnalis moles, fugienda lasciviarum illecebra mollities
totisque nisibus [oportet] corporis, ut ait Crispus, uti
servitio, animi frui imperio, [quorum aliud nobis est] commune
cum summis, aliud commune cum infimis. Ad hoc utilitas nos
invitat et natura consequenter incitat. Naturalis igitur rationis
|
|