V
De tristi memoria dampnatorum.
(1) «Vindicta carnis impii vermis et ignis». Uterque duplex:
interior, qui rodit et urit cor, exterior, qui rodit et urit
corpus. «Vermis, inquit, eorum non morietur, et ignis non
exstinguetur». «Dabit Dominus ignem et vermes in carnes
eorum, ut urantur et sentiant usque in sempiternum».
(2) Vermis conscientie tripliciter lacerabit: affliget memoria,
turbabit penitentia, torquebit angustia. «Venient enim in
cogitatione peccatorum suorum timidi et transducent illos
ex adverso iniquitates eorum», dicentes: «Quid profuit nobis
superbia? et iactantia divitiarum quid contulit nobis? Transierunt
illa omnia tanquam umbra et sicut navis que pertransit
fluctuantem aquam, cuius cum preterierit non est
invenire vestigium». Sic et nos: nati continuo desinimus
esse virtutisque signum nullum valemus ostendere, sed in
malignitate nostra consumpti sumus. Cum ingenti turbatione
recogitabunt que cum nimia delectatione gesserunt,
ut stimulus memorie pungat ad penam quos aculeus nequitie
stimulavit ad culpam.
VI
De inutili penitentia reproborum.
(1) Dicent intra se penitentiam agentes: «Erravimus a via
veritatis et iustitie lumen non luxit nobis». «Tunc incipient
dicere montibus: ‘Cadite super nos’; et collibus: ‘Operite
|
|