est ut supra relatum est tunc presbyteri accusare ceperunt nostrum
advocatum ad domnum Leonem, dicentes illum esse fallacem.
sed domnus Leo, accepto utiliori consilio, fecit eundem
advocatum iurare per quatuor evangelia, ut ex illa hora et deinceps
verum iudicium iudicaret, et dedit alium advocatum pro eo,
Petrum filium Rainerii comitatus Reatini. et inquisivit domnus
Leo iudices romanos, quid sibi videretur de hoc. et responderunt:
« Iudex Hubertus, qui est langobardus, diffiniat, quia nobis
« non pertinet de hoc iudicare ». tunc Hubertus ostendit capitulum
ubi continebatur quod sancta et venerabilia loca secundum
legem langobardam per quadraginta annos possent per sacramentum
probare suam possessionem. et ita iudicavit Hubertus
iudex. tunc preparavit se advocatus domni abbatis ut sic iuraret
cum sacramentalibus suis. et omnes iudices romani affrmarunt
quod recte iudicasset Hubertus secundum suam legem. at contra
advocatus pręsbyterorum dare volebat testimonia quod infra ipsorum
curricula annorum pensionem accepissent ab hoc monasterio.
deinde Hubertus respondit: « Nostra lex non pręcipit ut de pensione
respondeat advocatus domni abbatis, sed tantum de possessione,
nec ego aliter iudico. tamen si placet domno Leoni
et iudicibus, dent pręsbyteri testimonia, dabit et domnus abbas
sua, et discernatur per pugnam ». et placuit omnibus. Et
dederunt pręsbyteri tria testimonia, quorum nomina sunt: Castorius,
Iohannes sutor, et Benedictus Leonis subdiaconi. qui secundum
legem ab invicem separati et interrogati, bis, et primo
quidem, discordes tunc inventi sunt per omnia fallaciores. Tunc
iudicaverunt iudices quod falsi essent testes et abiciendi ex placito,
et pręsbyteri refutarent ipsas ęcclesias domno abbati cum
pertinentiis suis. iterum pars pręsbyterorum dicebat ut advocatus
domni abbatis de possessione supradicta iuraret cum sacramentalibus
suis. de quo interrogatus Hubertus respondit: « Non est
lex, sed si iudicibus placet, faciat advocatus domni abbatis sacramentum ».
ad hęc omnes iudices romani concorditer dixemnt
non debere Langobardum sine asto iurare. tunc affirmaverunt
omnes, ut aut unus pręsbyterorum aut advocatus iuraret eorum,
ut hoc quod quęsierant rectum quęsissent, et post hec advocatus
|
|