Martini quę dicitur in Silva, migravit. Ibi vero quadam die,
dum completorium caneret, quia antiquum illic cimiterium
fuerat, ut sepe fit, subito illi ex huiusmodi re cogitatio incidit,
moxque eius animum magnus phantasticę illusionis horror invasit.
Cumque hoc crebrius in mente revolveret, ecce maligni
spiritus repentino impetu cellam eius ingressi protinus illum
in terram sternunt, inmani eum cede conficiunt et exhaustis
longo ieiunio membris durissimos ictus illidunt. Tandem
Romualdus inter ipsa percussionum verbera respectu divinę gratię
visitatus in hanc vocem erupit: «Care Iesu, dilecte Iesu, quare
me dereliquisti? Numquid omnino me inimicorum manibus
tradidisti?». Ad hęc omnes iniqui spiritus divina virtute
fugati sunt. Et continuo tanta divini amoris compunctio
Romualdi pectus accendit, ut totum cor eius in lacrimas quasi
cera liquesceret, et de tot allisionibus sautiati corporis nil
sentiret. Mox sanus et validus de terra surrexit, et licet impediente
adhuc sanguine ad eundem psalmi versum quem reliquerat
rediit. In ingressu quippe demonum fenestra cellulę in
frontem illius impegit, in qua manifesta postmodum cicatrix
occalluit, quę evidens vulneris inditium quamdiu vir sanctus
vixit ostendit.
|
1
5
10
15
20
|