quid gravius? Certe longe tolerabilius nobis
est, ut vel hic in domo nostra, aut regis judicio,
aut latitando moriamur, vel, dimisso regi
nostro patrimonio, fugiamus; quam in Romania
fame aut gladio pereamus. Praeterea pro quo
domino debent subagi nostris dispendiis et mortibus
Romani? Nonne acquiritur genero nostri
regis? an rex etiam imperator constantinopolitanus?
An profecto si regi nostro imperium, aut
haeredibus suis remanere deberet; forsitan
quidquid occasione ipsius passagii ultra debitum
nobis infertur, animos nostros efficeret ad
servitia promptiores, et fortiores ad honera humeris
supportanda? Sed, ubi nec domino nostro
conquirimus, nec nobis prodesse valemus, ad
quid facultates nostras, et vitam etiam nostram
ponere volumus pro regno alteri dimicando?".
Hiis sane querulosis vocibus omnes emittunt murmura
singultuosa cum questibus.
CAP. XIV
Rex Karolus Stendardum vicarii munere ornatum Romam
mittit; qui perperam munere suo fungitur.
Rex interea, Urbis dominium vilipendens, non
memor honoris et commodi, quod quondam attulit
regimen Urbis, statum ejus vicariorum,
suorum insufficientiam et honestatem, et bonum
pacis et justitiae, ad quod animo et via regia
ante studuerat, ignorantiae crassae ac supinae
probrosa labe contaminat et denigrat. Primo
enim post resumptum officium Standardum mittit
vicarium ad dictae civitatis regimen defendendum,
qui, licet in armis sit strenuus, et animum
habeat bellicosum, inexpertus est in regimine
civitatum. Quod si ad excusandas xcusationes
in malis velit asserere, quod quidem
contra partem guelfam Urbis egit ingebellire favorem
de conniventia et mandato regio procedebat;
hoc rectoris industriam non excusat, pro
eo quod qui vocatur ad regimen populi alicujus,
vel manibus stateram expendat, qua justitiae libra
libret excessus, vel ipsum regimen non acceptet.
Referat ergo Pandulfo de Sabello grates,
ipsiusque peritiam studeat commendare super eo;
quamquam in obsidione panestrina gibellinorum
Urbis congregavit exfortia guelforum, multitudo
nobilium, quae in illa civitate convenerat,
secum bello inito non certavit; quantumcumque
enim bellorum litis dubius sit eventus,
credi tum potest quod illa coadunatio guelfa,
cujus vestigia praedictus Pandulfus verbo pacis
et concordiae intus subsistere cohibebat, adversus
Standardum ipsum, et comitivam suam gallicam,
ac totum gibellinorum exercitum concertando,
propter personarum bonitatem poterat
praevalere.
|
|