Principis interea veniens legatus in urbem,
Eligit e multa nobilitate viros,
Quos ad Neapolim mittit, qui multa timentes
Expediunt dubia mente laboris iter.
Inter quos fuit Alfanides cognomine Princeps,
Aldrisius, populi publica lingua sui,
Libraque iudicii Romoaldus; cetera turba,
Quid velit, auguriant, nescia causa vie.
Principis ut veniunt ad castra, magalia circum
Herrant, mirantes agmen et arma ducum.
Exquirunt spectare suum per castra tonantem,
Nec datur accessus, dux ubi magnus erat.
Attamen ingreditur, quem gens cognominat Archos;
Exclusis sociis, quem petit, unus adit.
Ut videt Augustum magnis a febribus actum
Lentaque purpureo menbra iacere thoro,
Tum color et species, tum sanguis ab ore recessit,
Tristis et exaguis procidit ante thorum.
Ut gravis e sopno cum mater in ubere natum
Invenit exanimem, territa mente caret,
Sic ruit in gemitum lacrimabilis archilevita,
Certans pro tanto principe velle mori.
Tunc pius Augustus, quamvis grave corpus haberet,
Conatur tenui taliter ore loqui:
“Parce tuis oculis, fidissima cura Salerni,
Sum bene, ne timeas, tercia febris abest.
Fer sub veste manum, pulsum perpende quietum,
Spes est de vita, quod mea menbra madent.”
Plurima cum vellet, sopor est furatus ocellos,
Hinc rapit intuitus, surripit inde loqui.
Artis ypocratice servans mandata Girardus
Attente famulis ora tenere iubet.
Nature servabat opus studiosus amicum,
Nam sopor et sudor signa salutis erant.
Exiit ad socios tandem pius archilevita,
Conantur lacrime non minus ore loqui.
Alter in alterius iactabant lumina vultus,
Miscentes lacrimas, mutua verba dabant.