inter credulitatem et scientiam quoad partes, licet
sit differentia quoad testes, unde lex que loquitur in
sacramento calumpnie, per quod fiunt posiciones,
idem appellat scientiam et credulitatem, ut C., De
iur. iur. ca., l. 2 § Sin autem vel dignitas [C. 2, 59, 2
§ 2], nam ibi dicitur quod tutores et curatores et alij
gerentes administracionem legittimam convenit affici
iuramento, quod ipsi causam scientes ad eam perveniunt,
et postea dicitur quod ipsi possunt scire
causam et ita ad iudicium pervenire, et sequitur ibi
statim: "quod iurant ex scientia sui animi nam
hoc natura commune est alia sit forsitan tamen
quod quis credit et existimat et hoc est iurandum",
hoc habetur in illo § preallegato unde patet, ut dixi,
quod non est differentia in talibus inter credulitatem
et scientiam.
Et attende quod dicitur lege illa: "credit et existimat
hoc esse iurandum", nam licet verbum "credendi"
posset secundum primam significationem intelligi, verbum
tamen "existimat" generale est ad credulitatem
et scientiam; tu tamen ut evites et declines lombardicam
et adversarij cautelam interroga de utroque,
scilicet de credulitate et scientia, hoc modo: "Quid
credis vel scis de hoc quod ego pono"? sicut invenis
quod clerici iurant de "hiis que sciunt vel credunt"
"in sua ecclesia reformanda", ut Extra, De accusat.,
Qualiter, in fine [X. 5, 1, 17]; sed ,ut predixi, aliud
est in teste credulitas quam scientia, et probatur
Extra, De testibus, Cum causam [X. 2, 20, 37]. Sed
quero: cum iuramentum calumpnie vel de veritate
dicenda solum prestetur post litem con[testatam],
ut Extra, De eleccione, Dudum 2 [X. 1, 6, 54] ibi:
"Lite vero coram nobis legittime contestata prestitoque
sacramento", ut Extra, De iur. iur. calump.,
Cum causam [X. 2, 7, 6] et C., eodem, l. 2, circa principium
[C. 2, 59, 2], qualiter ergo ante litem con[testatam]
|
|