Viro scientie nobilis ac probitatis immense magistro A. archipresbiter
Teramensis se ipsum.
Aut viam videtur penitus veritatis deserere, aut in aliquam partium
amore vel odio declinare, aut proprie cognitionis intuitum alterius arbitrii
potestati submittere, qui ob alicuius infamiam et proprie utilitatis involucro
tam falsa quam iniqua fingentibus purum et verum accomodat intellectum.
Invenitur enim a philosopho manifeste descriptum, quod propter
manifestum signum devenitur interdum in cognitionem signati. Sed cum
in me nulla pateant falsitatis insignia, nec alicuius probabilis silogismi fallacia,
multipliciter et assidue dolere compellor. Nam pro multiplicium
servitorum frequentia indebitam malivolentiam adipiscor et ob grata
beneficia ingrata supplicia iniuste promereor. Viperee namque non humane
nature decernitur in suos natos proprios insevire, que dum novos natos
peperit, alios alterius iunctionis exempterat. Satis enim notorium est
omnibus quanta cura quantaque procacitate domino P. sollicitus et fidelis
extiterim, cum odia plurima et inextinguibiles inimicitias acquisierim.
Improperatur enim mihi continue: «Tu credebas magistri A. heres existere?
Tu credebas in bonis eius succedere? Multo magis tu, quam dominus
P., nitebaris hanc questionem assumere?». De sic undique linguarum
diversitate percussus scribi possum cum illis, qui litus in cassum et
|
|