XXXII - De finali transitu eius et hiis que in eo visa vel acta sunt.
Circumstant lectum morientis matris alumpne;
Exundant oculi lacrimas, suspiria cordis
Intima producunt, et viscera casus acerbus
Excruciat. Cogit lacrimabilis ille recessus
Ad lacrimas; non ipsa fames, sompnusve remittit
Planctum, non requies noctis, nullusque diurne
Mense delectus: delectat plangere, potus
Sunt lacrime, merorque cibus. Sic tenpora noctis
Deducit peragitque dies intensio luctus.
Inter lugentes Agnes germana precatur
Cum lacrimis, ne, se dimissa, Clara recedat.
Quam sic solatur: 'Placet, o carissima, Christo
Hinc me transire; set tu plorare quiesce:
Ad Dominum venies, et me festina sequeris'.
Addiciens illi, quod consolatio magna
Eius preveniet, Domino faciente, recessum.
Cresceret ut plebis devotio, virgo diebus
Pluribus in mortis concedere fa<c>ta videtur.
Concurrunt populi, sanctam venerantur, eamque
Almifice Sedis sacer ille senatus honorat.
Est satis auditu mirabile: corporis escam
Cum non sumpsisset denis septemque diebus,
Tanto fovit eam virtus divina vigore,
Ut cunctos ad se venientes virgo salubri
Mulcens affatu Christo servire moneret.
Cum quidam frater, Rainaldus nomine, longo
Tritam martirio carnis grandique malorum
Pondere depressam patienter ferre moneret
Aspera, respondit promta sibi voce, quod ex quo
Francisci monitis Domino se vovit, eamque
Induit ex alto Christus, sibi nulla molesta
Pena fuit, morbusve gravis, seu passio dura.
Iam propius stante Sponso sponsamque vocante,
|
1
5
10
15
20
25
30
|