: Vita secunda S. Bernardi episcopi Parmensis

1325


a qua cum astantibus Bernardus audiri silentio petiit, labore multo habuit. Tunc
Deus sic ore ipsius locutus fuit, quod matrem, sororem et astantes consanguineos et
amicos ad consolationem deduxit et in tantum, quod pia genitrix sua benedictione ipsum
dimisit et ad propria, patenti merore deposito, repatriavit.
5. Post earum secessum prudens adolescens sua bona trifarie divisit, unam partem
ad statum honorificum matris et sororis instituit, secundam suis servitoribus et pauperibus
dedit et tertiam monasterio sancti Salvi, quo Deo servire decreverat, dereliquit. Cui tertie
sancti Iacobi ecclesiam inter Foveas cum multis anniversariis usque ad medietatem Arni
fluvii copulavit. Hiis peractis habitum sancte religionis sumens, ceu esset mortuus, ulterius
de mundialibus non curavit. Quod cum quidam ex ipsius consortibus agnovisset, quandam
possessionem, quam tulerat monasterio, ingreditur et vi tenere, quod de iure nequit, omnimode
procuravit. Quod ut sensit Bernardus, orationi se dedit et querimoniam Deo de
homine ponit, qui confestim ei facere iustitiam non neglexit. Nam in instanti gravatus infirmitate
linguam perdidit. Signis Bernardum querit eiusque pedibus provolutus nutibus misericordiam
petit, orationi se dedit; concito, ut prius, lingue beneficium recepit, sublatum restituit
et de cetero defensor monasterii in omnibus et contra omnes fidelissimus semper fuit.
6. Sumpto igitur sancte religionis habitu vir Dei sic observationi regule sancti Benedicti,
secundum quam vivere perpetuo promisit, ad litteram se dedit, quod nullo statu sive
dignitate, qua eum divina providentia elevaverit, per se aliquid transgredi, quo advixerit,
passus fuit. Processu temporis abbas suus, Dominicus nomine, viam carnis universe ingreditur,
et frater Bernardus communi assensu in abbatem eligitur et -velit, nolit- precibus
suorum monacorum eius pedibus flentium assensum prebuit. lta confirmatus se
totum in virum alterum transformavit; nam supra regulam abstinentie, patientie, orationi,
vestium vilitati, silentio, cure infirmorum, elymosinarum elargitioni, sollicitudini hospitum,
aliis virtutibus omnibus sic vacare cepit, quod angelum effigie humana ipsum fore, non
hominem nullus de congregatione affirmare ubilibet dubitavit. Quo in statu parvo tempore
stetit eo, quod pater abbas monasterii Vallisumbrose moritur, ad cuius officium sumitur;
et devictus precibus abbatum et monacorum ordinis assentire de se facte electioni compellitur;
quo in inmensum affligitur, quia contemplationis, quam semper optavit, de cetero
spe privatum [se] inspexit.
7. Fama sanctitatis ad summum pontificem Urbanum secundum devenit; pro ipso misit,
honorifice recepit et plura in eo signis, verbis et factis, quam audierit, inveniens ipsum
in cardinalem episcopum sancti Grisoconi, renitentem quamvis plurimum, consecravit.
Ipsem vero sic dignificatus, pro quibusdam sui ordinis magne vite viris direxit et cum eis,
velut fecerat in monasterio, semper circa regule observationem vacare in omnibus procuravit,
inhibens omnibus, ne vocaretur nisi frater Bernardus, nec casu aliquo potuit
induci a quoquam, quod se pateretur aliter acclamari, penitus quo advixit.
A Pascasio successore Urbani secundi pro legato in partes Ytalie mittitur, quo
a Florentinis officio inextimabiliter honoratur nec inmerito: vir siquidem sanctus ad concordiam
omnes indifferenter ducebat, hereticos confundebat, delinquentes omni dulcedine
recipiebat, rehedificationi, reformationi, consecrationi ecclesiarum, predicationi sollicite
attendebat; et, quidquid poterat, nil sibi reservans, in usus pauperum mora omnino
semota publice et occulte dari affectione maxima faciebat.

Torna all'inizio