nobilitatis insignibus ceteris anteirent. Feneratores quoque, si
essent ditissimi ac in magistratu imperiisque constituti, quantumvis
improbi nefariique, nobiles evaderent; quo nihil indignius dici
potest quam flagitiis vel rapinis aut aliquo turpi questu aditum
sibi quempiam patefacere ad nobilitatem».
9 Tum Laurentius: «Et statuarios» inquit «ac pictores, quos ars
sua celebres atque insignes reddidit, opulentos insuper ex re undecumque
contracta, maximis quoque facinoribus notos, si verbum
inspexeris recte nobiles dicemus. Itaque et philosophum studiis litterarum
prestantem et famosum latronem nobilem dici licet, alterum
ob insigne flagitium, alterum ob doctrinam et scientam singularem.
Q. Cicero scribens ad fratrem de petitione consulatus,
cum de Antonio et Catilina competitoribus loqueretur: 'Nequaquam
sunt - inquit - tam genere insignes quam vitiis nobiles'.
10 Nobilem enim antiqui appellabant eum qui ob aliquam precipuam
rem notus vulgatusque et aliquo facto arteque insignis erat
et sermone hominum celebris. Cicero noster: `Erat - inquit- illis
in conspectu prestanti sapientia et nobilitate Pithagoras'. Alio in
loco de eodem: ‘Philosophus nobilis, a quo non solum Grecia et
Italia, sed omnis barbaries commota est’. Pro Archia item de philosophis:
‘in quo predicationem nobilitatemque despiciunt, predicari
de se ac nominari volunt’, Livius quoque: ‘hec pugna -
inquit - Alliensi cladi nobilitate prope par’. Et alibi: ‘cum antea
|
|