illico flammavit me face sevus Amor.
Dumque morarer ibi, domine cepere coream,
in qua se iuvenes inseruere mares;
e quibus ignifero quidam conflatus amore
talia de querulo protulit ore canens:
"Ornate iuveni, que me sine iure peremptat
murmure multorum, funde, Cupido, preces".
Iste recantus erat, resonis quem vocibus omnes
disiunctis manibus et pede stante canunt:
"Ornate iuveni, que me sine iure peremptat
murmure multorum, funde, Cupido, preces".
"O Amor, hec illi mea dans suspiria coram,
ante necem clames: «Ha, miserere viri!»;
nam de martirio si sit compassio nostro
post, tuus hortatus totus inanis erit.
Ergo age ne iusti, dum vivo, causa laboret:
namque insons morerer gentis ab ore levis".
Tunc simul, adiuncti digitos vocemque sequentes
et pede mutato, cantica prima canunt:
"Ornate iuveni, que me sine iure peremptat
murmure multorum, funde, Cupido, preces".
Rursus amans: "Amor o, nisi me tueare repente,
iam tibi monstrabo vulnera dira necis;
per que si moriar, leto culpabere nostro,
cum michi tu possis addere solus opem.
Ergo age, pene potes finem spectare cruentum.
Heu, insons morior gentis ab ore nigre!".
Dicta prius recinunt paribus de vocibus omnes,
voce sequente manus et comitante pedes:
"Ornate iuveni, que me sine iure peremptat
murmure multorum, funde, Cupido, preces".
"Heus, Amor, equus erus servo non deficit unquam,
quando de venia vel pietate rogat.
Nam solum famulo vitam non liberat ille,
sed domino crescit inde cupitus honor.
Ergo, age, ne moriar per quos infamia nostra est.