XLVIII. De uiro et uxore.
Dum uir et uxor amant, uxorem priuat amato
Parca uiro, nec eam priuat amore uiri.
Coniugis amplectens tumulum, pro coniuge uexat
Vngue genas, oculos fletibus, ora sono.
Hanc iuuat ipse dolor, nequit hac de sede reuelli
Grandine seu tenebris seu prece siue minis.
Ecce reum damnat iudex: crux horrida punit,
In cruce custodit tempore noctis eques.
Hic sitit; ad tumultum uocat hunc et clamor et ignis:
Orat aque munus; hec dat et ille bibit.
Egrum nectareis audet cor inungere uerbis;
Hunc uocat ad primum cura timoris opus.
Sed redit et dulces monitus intexit amaro
Cordi: uicta subit castra doloris amor.
Vir, metuens furi furem, suspendia furis
Visit, sed uiduam, tactus amore, petit.
Hanc ligat amplexu fructumque ligurit amoris.
Hinc redit ad furem, sed loca fure carent.
Hic dolet, hoc questu dolor hic instigat amicam:
«Non bene seruato fure, timore premor.
Rex mihi seruandum dederat: me regius ensis
Terret et extorrem me iubet esse timor».
Hec ait: «Inueni, que spem tibi suscitet, artem.
Vir meus implebit in cruce furis onus».
Ipsa uiri bustum reserat, pro fure catenat
Ipsa uirum, restem subligat ipsa uiro.
Huic merito succumbit eques; succumbit amori
Illa nouo, ligat hos firmus amore torus.
Sola premit uiuosque metu penaque sepultos
Femina: femineum nil bene finit opus.
|
|