Pag 2365

Sanat corporeas pestes afflictio carnis:
Sepe malum fit cura mali, morboque medetur
Sectio, demulcet et viscera potus amarus.
Motibus extinctis vel rectius extenuatis
Infecte carnis, repetat mens interiora,
Se circumspiciat, sibi curas subtrahat omnes,
Intima perlustret; et si quid in exteriorum
Discursu movit aut, i[n]stigante maligno,
Promovit turpe, deducat id ante tribunal
Cordis, discutiat, accuset, dampnet et illud
Abstergat gemitu, lacrimis, suspiret et oret.
Nam lacrime, gemitus, fervens oratio, cordis
Interiora lavant, fantasmata cuncta repellunt,
Nubila depellunt mentis faciemque serenant.
Hinc ad mortiferas pestes et turpia monstra
Stans vigil et docta pugnandi celitus artem,
Clara suum tenplum disponit: in interiori
Mensa thus adolet, dum contemplatur et orat.
Cordis ibi primos motus tenuesque favillas
Suffocat, extinguit lacrimarum flumine. Mentem
Purificans, eius oculos defigit in illud
Suppremum summumque bonum, speculatio cuius
Mentem suspendit, alienat et innovat; ut sic,
Sensibus obtusis, celestia mentis acumen
In Verbo videat, in quo sibi conscia mens fit,
Se videt adque suas maculas circumspicit omnes.
Cernit in hoc speculo quod sit sine sorde creata,
Quodque sit ipsa sui genitrix actrixque reatus;
A se sit vitium, de se sit prava voluntas,
Et meritum non salvet eam, sed gratia velle
Preveniens hominis, consumans adque coronans;
A se defectus, et sufficientia soli
Sit referenda Deo. Dum mens considerat ista,
Non tumet ex merito, non ex virtute superbit.
Hiis ita dispositis, prorumpit in exteriora.