Reipublicae, quae est maior quam merita unius singularis personae; tertio,
quia praelatio se habet ad virtutem sicut causa efficiens in aliis virtutem; et
dignius est alterius virtutis causam existere, inquantum huiusmodi, quam virtuosum
esse, ut dicit Philosophus.
Quartum concedimus.
Ad quintum dicendum, quod in Daemonibus est ligata aptitudo naturalis ad virtutem;
et ideo non debet eis dulia exhiberi.
Ad sextum dicendum, quod similitudo vestigii non ponit aptitudinem ad virtutem,
sicut similitudo imaginis; et ideo dulia non debetur ei.
Ad septimum dicendum, quod sanctis non servimus quasi obnoxii eis, sed servitute
reverentiae; quia sunt nostri ductores vel per doctrinam, vel per administrationem,
vel per intercessionem et exemplum: et salvatur in hoc ratio servitutis
quantum ad hoc quod est causa alterius agere, sicut finis; non autem sicut
moventis per coactionem vel imperium.
EXPOSITIO TEXTUS
«In dilectione, sacrificii exhibitione, et reverentia». Dilectio refertur ad honorem
interiorem Deo exhibitum; sacrificia ad bona exteriora quae in eius honorem
assumuntur; reverentia, secundum quod corpus nostrum ei in obsequium
damus, sicut in prostrationibus, et huiusmodi.
«Una adoratione cum incontaminata carne eius». Ergo videtur quod Filius sit
magis adorandus quam Pater vel quam ipsemet ante Incarnationem.
Dicendum, quod humanitas eius non adoratur latria nisi propter Divinitatem:
et ideo non facit ipsum magis adorabilem, sed plura in ipso adorari; quia hoc
quod additur, ut supra dictum est, non additur ad bonitatem divinam.
«Nemo carnem eius manducat, nisi prius adoret». Loquitur de manducatione
spirituali, quae sine reverentia esse non potest: non autem de sacramentali,
quia potest aliquis irreverenter manducare. Vel dicendum, quod loquitur quantum
ad id quod debet fieri secundum institutionem Ecclesiae, quae prius proponit
carnem Christi adorandam quam tribuat manducandam; et non secundum
quod abusive potest fieri.
|
|