permanserit temporibus illis. Nam vocante eum Dominus
de ac instabili luce, Odilo quidam iuvenis Cluniacensis, nepos alterius
Odilonis abbatis, abbatiam nostram ab imperatore Chuonrado
Rome illi confertur ad regendum. Qui iuvenis, tunc rudis,
a claustralibus exiens disciplinis, conspicit se tanti honoris sublimato,
cepit turbam militare sibi adherere, nonnullis prediis
terrarum unde sumptus veniebat monachis, illis vassis in beneficium
tradidit. Contra monachos vero et maxime in maioribus inpudenter
insurgens, ac contra eos sedule vexans. Quid multa?
dum pueriliter cuncta agitur ac nimium iocis preoccupatur curtemque
domini sui imperatoris parvipendens, cogitans ne quis
posset ei extymplo obsistere, dat predictam abbatiam in beneficia
cuidam Alberico Chumano episcopo. Nam quidam sciolus,
nec dum presul, ita scripsit:
Nam cum Heinricus moritur
Cesar et alter oritur.
Tunc Bremetenses domino
deviduantur proprio.