Octavianus comes filius Iohannis Oddonis coram Gentile comite
filio Senebaldi, et per sacramentum firmavit eundem domnum abbatem
et monasterium Sanctę Marię de prędictis castellis vel omnibus
rebus et terris quotquot deinceps acquirere posset quocumque
modo per totum comitatum Sabinensem, quod ipse ad suum
posse adiuvaret eum ad retinendum et defendendum in hoc monasterio
contra omnes homines. hac de causa,post hoc * * * *
dolo et invidia ductus, Oddo comes frater eiusdem Octaviani immissiones
et suggestiones atque causationes pessimas cępit exercere
contra domnum abbatem et monasterium Sanctę Marię cum
omnibus quos suadere sibique sociare valuit, et sic egit, ut castrum
nomine Caput Pharphę capere et huic monasterio auferre faceret,
et per se ipsum deprędationes et desolationes ac plurimas destructiones
nostris locis et castellis operari studeret. denique
castrum de Campo, et Tribilianum, et Cufi incendi et desolari
fecit, multosque captivos ex equitibus et famulis Sanctę Marię secum
asportavit. cumque interrogaretur a quovis cur tanta mala bonis
Sanctę Marię non pertimesceret inferre, has referebat excusationes,
dicens, quondam se comitatum Sabinensem ab imperatore accepisse,
ideoque monasterium Sanctę Marię non posset in eo aliquid
acquirere nisi salvo sui comitatus iure. cui contra pars
domni abbatis talem reciprocabat rationem, dicens: « Ab initio
nostrum monasterium hanc habuit libertatem a Iohanne sexto
papa, et regibus Longobardis, et imperatoribus antiquis, Carolo
scilicet et reliquis deinceps, et pontificibus Romanis, ut quocumque
tempore a quocumque hominum aliquid quocumque
modo legali acquisisset, mox ab omni condicione, ab omni redditu,
ab omni pensione, ab omni damnatione, ab omni districtione
pontificum, ducum, comitum vel quorumcumque reipublicę
ministrorum et cuiuscumque dignitatis personę inconcussum,
imminuatum et liberrimum existeret ». hanc quoque convenientiam
voluit domnus abbas per pignus et obsides obligare, ut
utraque pars in pręsentiam domni imycratoris iret, et eius auctoritatis
sententiam de his quisque observaret. sed neque hoc ipse
|
|