Forte videns saxum Eacide titulosque sepulcri,
'Fortunate' inquit 'iuvenis, cui nominis illum
Preconem reperire fuit!' Non parva profecto
Est claris fortuna viris habuisse poetam
Altisonis qui carminibus cumulare decorem
Virtutis queat egregie monimentaque laudum.
At tibi, summe ducum, claro quo nullus Homero est
Dignior, in reliquis blanda inque hoc durior uno
Me solum Fortuna dedit. Currentibus annis
Nascetur forsan digno qui carmine celo
Efferat emeritas laudes et fortia facta
Et cui mellifluo melius resonantia plectro
Calliope det fila lire vocemque sonoram.»
«Parce, precor, verbis: tibi non, me iudice, vates
Meonius nec iure tibi preponitur altus
Euripides aut quos claro cognomine Grai
Concelebrant. Alio nolim me carmine dici,
Si dicendus ero. Quin quod te poscimus» inquit
Scipio «prosequere; et que sint permissa poetis,
Famoseque rei certos agnoscere fines
Te liceat monstrante michi: quid laurea signet
Tam ducibus claris quam vatibus addita sacris.
Neve tibi indignus videar cui talia forte
Narrentur, nobis animum dulcedine quadam
Pulcra movent, et continuis hoc pectus ab armis
Dulcia concussum placide capit otia lingue.»