His itaque et huiusmodi calamitatum stimulis abbates sepe perculsi et
subiectorum malitia conturbati, nec quietam praevalent vitam agere, nec
lucrandis animabus prout eorum dictat officium, desudare. Sed dum nos
talia de quorumdam abbatum sive monachorum pravitatibus loquimur,
nemo nos simul cum eis etiam religiosos atque honestos carpere suspicetur.
Quippe quorum vestigia humiliter osculantes amplectimur, et in eis
Christum, prout dignum est, adoramus. Illos etiam ipsos nequaquam livido
detractionis dente corrodimus, sed eorum potius fraterna compassione
plectendis moribus condolemus. Qui nimirum per dissolutae conversationis
incuriam non solum nobis scandalum generant, sed ipsis etiam saecularibus
detrahendi et detestandi sacrum ordinem materiam subministrant.
Quapropter, dilectissime, satis laudabiliter et prudenter egisti, videlicet
ut infaecundi laboris gravissimum pondus abiceres et levigatis cervicibus
ad fructuosae quietis otium convolares. Hoc tibi consilium non caro vel
sanguis attribuit, sed divina potius miseratio caelitus inspiravit. Quandoquidem
nunc vacat, et de propria salute propensiori fieri cura sollicitum,
et de tot animarum non reddenda multiplici ratione securum.
Verumtamen quoniam veternosus humani generis inimicus, qui mille
artes nocendi movet, mentes servorum Dei pulsare non desinit, et illatis
diversis temptationibus quiescere non permittit, expedit te tanto sollicitius
circa propriam custodiam vigilare, quanto licet ab alienae provisionis
cura desistere. Locum quippe mutasti non hostem, et quocunque pergas,
corruptionis tuae tecum velis nolis sarcinam portas. Ex qua necesse est
spinas et tribulos incessanter emergere, in quibus extirpandis expediat te
infatigabiliter exercere. Desunt homines, qui tibi machinentur linguarum
suarum sagittas infligere, adsunt invisibiles inimici, qui adversum te nunquam
desinant ferociter dimicare. Illi sane poterant tecum sopitis querelis
facili reconciliatione componi, isti nesciunt quandoque homini pace composita
foederari. Illi adversum te nulla norunt nisi exteriora arma corripere,
isti in ipsis mentis tuae moenibus saeviunt, in ipsa tui pectoris urbe
confligunt. Et ut ista congressio periculosior videatur, in ipsa carne tua
quaedam quasi perfidos tibi commilitones inveniunt, quos in augmentum
suae partis asciscunt. In tuis laribus vivit, unde hostibus tuis robur accrescit.
Et vitiorum monstra, cum iniquorum adversum nos spirituum bella
consurgunt, illis sociata constipatis nos cuneis feraliter premunt.
|
|