Eloquio nitens capiat sibi metra Iohannes,
que sibi transmittit Nutius ipse suus.
Suscipe, ne sileam, tibi quam transmitto salutem
et que rescribo metra resume mea.
Auribus in propriis sua cantica fudit amoris
oblectans animum vestra viella meum,
sed dicam violam potius, de fronde creatam
florigeri veris fiabilitate sua,
quam digitis avidis astrinxi, naribus actam,
ore salutifero basia cuique dedi.
Dicebam: "Quanto flos hic aspirat odore!
Illum que legit sit benedicta manus".
Illa quidem cantus, hec autem mittit odorem;
arridet tener his et puerilis Amor.
Et gavisa satis, tanto dulcore repleta,
carmine sub tali nostra recantat avis.
Et locus atque iocus, modus et res atque corea
et cantus placuit et tua musa michi.
Si capiunt lamie quid mirum bononienses
te? Quem non caperent actibus atque iocis?
In sacris cellis sanctos caperent heremitas,
fratres in normis ordinibusque sacris.
Non for funiclis caperent veneris, sed amore;
non gladio penetrent, ritibus imo vagis.
Castus Aristotiles, non Guido pudicus earum
sciret amore nimis se clipeare quidem.
Illarum, sodes, die, qui vitaret amorem?
Nemo, ni reliquis ut michi fecit agat.
O deus, o festiva dies! O sancte Iohannes,
cessisses famulo talia dona tuo!
O Venus, o pratum felix, o grata corea,
presto fuissem tunc talibus ipse iocis,
et magis ornate digitum digito tetigissem
et labiis utinam, dico labella, meis,