nec de monasterio quisquam ad eos posset aliquatenus transvadare.
Vicebant autem ex aliquantis castaneis quas secum detulerant.
Cumque dies dominicus advenisset et alia cibi spes nulla
iam superesset, cęperunt fratres pauculas quę remanserant castaneas
deglovere, et iam quodammodo dubitantes ultimum
ex eis convivium preparare. Romualdus autem, ut erat semper
alacri vultu, fidenter ait quia nisi Deus sibi panem per aliquem mitteret,
ipso die nullatenus manducaret. Discipuli vero mirantes
inter se in qua spe hoc ille presumeret, certi tamen quia magister
incaute aliquid vovere non posset, cibum iam tantę solemnitati
congruum cêperunt fiducialiter expectare. Sexta igitur diei hora
iam propinquante, ecce tres viri onusti pane et vino et aliis cibis
adveniunt, qui se de longinquis partibus cum multo labore pervenisse
ad eos dicunt. Tunc itaque spirituali omnes repleti gaudio
benedicentes Deum, pariter cibum sumunt et beatum virum per
revelationem hoc cęlitus agnovisse indubitanter agnoscunt.
LXVIII. Quodam tempore venit vir venerabilis Sitriam.
Qui cum adhuc ieiunus esset et fratres utpute
in arduis montibus piscem quem ei ad comedendum apponerent
non haberent, cęperunt inter se quodammodo confusi erubescere et
quid pro tam venerabili hospite acquirere potuissent anxie
cogitare. Tunc frater quidam, puto divinitus inspiratus, ad siccum
pene rivum, qui iuxta preterfluebat, cum festinatione
cucurrit, ubi nimirum et aquę exiguum erat: piscis vero illic
|
1
5
10
15
20
|