perditos per solum iudicium, videtur secundum hoc nullam esse in homine
arbitrii libertatem, set Domini esse voluntatis ut alii pereant et alii salvi fiant.
IOACHIM: Cum iustum et misericordem Deum esse credamus, nullo modo
credendum est absque iusto iudicio aliquos condempnare etsi non in omnibus
apareat equitas ipsa iudicii. Verum cum quattuor de eo nobis intelligere necessaria
sint – videlicet ut eum terribilem cogitemus, ne sine timore eius sancto
putemus esse salvandorum salutem; iustum, ne impunita relinqui arbitremur
peccata; misericordem, ne de preteritis culpis eos qui converti volunt desperare
contingat; largitorem bonorum, ne se habere aliquis existimet quod non accepit
et de sua iustitia inaniter glorietur – in quibusdam suis operibus misericordem,
in quibusdam iustum, in nonnullis terribilem et in quibusdam se benignum et
nimis amabilem demonstravit. Quod enim causa incutiendi terrorem occulta
voluerit a principio exercere iudicia testatur in epistola sua Petrus, qui dicit in
exemplum angelos a principio et originale seculum aquis diluviis iudicasse;
quod iusto iudicio suo reddat unicuique secundum opera sua omnis pene sacre
pagine scriptura testatur; quod misereatur penitentibus et nolit mortem peccatorum
set ut convertantur et vivant non necesse est verbis exprimere, cum id duo
pariter resonent testamenta; quod autem omnium sit largitor bonorum testatur
inter cetera Paulus, qui dicit fidelibus: Gratia salvi facti estis per fidem et hoc
non ex vobis donum Dei est, ne quis glorietur . Si autem quattuor ista valentibus
uti ratione tam aperte necessaria sunt, quid tibi de iniusto procedere videtur
iudicio quod voluit Deus ad salutem multorum abscondere ab oculis filiorum
hominum, et non potius per hoc intelligi iustum iudicium, quod hoc ipso quod
ignoratur multorum per timorem operatur salutem?
Quocirca etsi aliquos vult Deus absque manifesta causa iudicii dampnare
ad hoc, ut terreantur hii quorum sunt forte occulta delicta, aliquos sine opere
salvare ad hoc, ut confundantur hii qui sibi attribuunt quod boni sunt, non ideo
tamen putandum est otiosam in omnibus hominibus libertatem arbitrii, cum et
per eam studeant boni tenere gratiam quam acceperunt et per eam negligant mali
exhibitam sibi gratiam, cum videlicet sua sponte indurant corda sua ad diligendas
tenebras magis quam lucem . Quippe quia, etsi aliqui volunt et nequeunt,
aut preteritis hoc ipsum meruerunt delictis – ut videlicet privati gratia iam eis
non liceat quodlibet – aut iccirco non est eis datum, quia nonnulli tempore
credunt et tempore temptationis recedunt .
|
|