Menia, et ad veteres humilem veniamque petentem
Pergere cum gemitu et dulci cum coniuge amicos
Nunc ferrum laqueosque sibi properataque mortis
Instrumenta manu tristesque intexere nodos,
Auxilioque necis tantos finire dolores.
Sepe manus gladium tetigit: pudor obstitit unus
Non metus incepto, vidue non anxia vite
Dulcedo: veritus famam; maculare perenni
Crimine, continuit capulumque animumque remisit.
Volvitur inde thoro: quoniam sub pectore pernox
Sevit amor lacerantque truces precordia cure,
Uritur; invigilant meror, metus, ira furorque
Sepe etiam absentem lacrimans dum stringit amicam
Sepe thoro dedit amplexus et dulcia verba.
Postquam nulla valent violento frena dolori
Incipit, et longis solatur damna querelis:
«Cara michi nimium, vita michi dulcior omni
Sophonisba, vale: non te, mea cura, videbo
Leniter ethereos posthac componere vultus,
Effusosque auro religantem ex more capillos;
Dulcia non celum mulcentia verba deosque
Oris odorati secretaque murmura carpam
Solus ero, gelidoque insternam membra cubili.
Atque utinam socio componar, amica, sepulcro,