torvos oculos in ipsum parietem terribiliter cępit infigere, et
intentus illuc ubi sancti cilicii iacebat particula, crebris
non cessabat vocibus exclamare: «Ille me eicit, ille me eicit»;
et ita clamans, protinus ab eo expulsus est. Hinc ergo iure perpenditur
quid per semetipsum apud divinam clementiam impetrare non
possit, ante cuius brevissimam vestimenti particulam demon stare
non potuit; et qui talia absens exhibet, quid per corporis presentiam
non exercet?.
LXXI. Alio quoque tempore castaldius quidam pauperculę
mulieri vaccam violenter abstulit, et eam vociferantem multisque
precibus obsecrantem audire contempsit. Illa protinus accurrens,
duos gallinarum pullos ad ęcclesiam quam supra memoravimus
detulit, et eos secum ante altare proiciens, huiusmodi verbis
clamare flebiliter cępit: «He sancte Romualde, exaudi miseram,
ne despicias desolatam et redde mihi gubernatricem
meam iniuste sublatam». Mira res! Vix adhuc villicus
cum ipsa rapina emissione sagittę a domo mulieris abierat,
et continuo percussus vaccam in eodem loco dimisit, deinde domum
perveniens protinus expiravit.
LXXII. Post quinquennium vero a sancti viri obitu,
data monachis ab apostolica sede licentia ut supra venerabile corpus
|
1
5
10
15
20
|