II.
De vitio vitando in principio dictionis.
In primis quidem breviter est sciendum, quod illud dictamen
vitiosum dicitur verborum positione, cum in principio
plures dictiones ponuntur ab eadem littera incohantes, ut
«Sosias in solario soleas sartiebat suas»; et illud «O Tite
Tati tibi tanta tyranne tulisti?».
III.
De vitiis in fine dictionis vitandis.
Nota insuper o lector, quisquis es, qui ornate vis
loqui, quod illud tamquam vitium est in epistolari dictamine
cautius evitandum, ut plures dictiones vel distinctiones
in eadem sillaba terminentur. Exemplum de dictionibus: «dictasti,
scripsisti, fecisti quod voluisti». Exemplum de eadem
terminatione distinctionum: «Omnes in Domino gaudeatis,
et non amplius in vanitatibus seculi confidatis ut, de miseria
ubi habitatis ad celestem gloriam veniatis».
IV.
De accentu inhibito.
Item scias, amice, quicumque desideras habere dulcedinem
rethorice venustatis, quod in nostro dictamine rythmica
est vitanda species, ut si dicam. «Cum revolvo moriturus,
quid post mortem sum facturus, terret me terror venturus,
quem expecto non securus». Si autem accentus rythmicus integer
defuerit, et consona dictionum coniunctura, ne respuas
prosaice tale dictum, quod est multipliciter commendandum.
Exemplum: «Sapientia merito cunctis rebus preponitur, quia
per eam opes et nobilitas assignantur».
|
|