VI. Ecce hic Porphirides Lucius, civis Romanus, pontifex maximus,
de cuius triumphi titulo dies hodierna gloriatur, illius familie
pollens nominis dignitate, que ut Roma superesset, Carthaginiensi
et Numantino furori, immo totius orbis modum et finem
imposuit. Propter suam oportunam in rem publicam operam, sub
Valeriano Cesare capitali sententia ductus est.
VII. Sed videtur opere pretium ad posteritatis compendium
seriatim evolvere, quod homo totius integritatis et magno natu,
patricius scilicet, ingenio prudenti acutus, oratione limatus, iuris
peritorum eloquentissimus, eloquentium iuris peritissimus (cuius
maiestas et amplitudo et dignitas sacerdotii celum destinaverant).
Interdicturus sibi voluptatibus et vitiis, ab ineunti etate totum se
sacris moribus officiisque indulserit, quodque derelictos a pietate,
a misericordia, ab humanitate, inveteratos etiam perfidie, libidinis
et odii homines, non severitate austera, non remissione diffusa,
non gravitate tristissima, sed machinatione orationis varie et vehementis,
plene animi, plene spiritus, plene dulcedinis, plene veritatis,
in arcem pacis quietis et religionis eduxerit. Nec illud quoque
alienum fore, quonam modo de titulo Christianitatis cum Cesare
furibundo compositus (cui ancillari Romana et gentium iura videbantur)
a litis intentione ad depulsionem, a depulsione ad statum
obeundo, prudenter et splendide ratione et concertatione verborum
ea locutus que versantur in societate civili, in sensu communi,
in natura, in moribus semper superior fuerit. In campum enim patentem,
ubi spectatores Christum, principatus et potestates haberet,
proposita illum premia et animi magnitudo sustulerat: cui pro
vallo et hostium statione dimicanti, deprimi inclinari nec moveri
|
80
85
90
95
100
105
|