suo loco paululum commoveri. Processu vero temporis per sanctae
Clarae merita sic evanuerunt, ut nulla penitus vestigia remanerent.
Consimile malum una de sororibus, Andrea nomine, dum adhuc
in carne virgo Clara maneret, portabat in gutture suo. Mirum certe,
quod in medio lapidum ignitorum anima tam frigida latitabat, et
inter prudentes virgines stultizabat imprudens. Haec siquidem
nocte quadam guttur suum usque ad praefocationem constrinxit, ut
globum illum per buccam projiceret, volens de seipsa divinam supergredi
voluntatem. Sed hoc incontinenti per spiritum Clara cognovit.
Curre, inquit, uni, curre velociter, in inferiorem domum, et
ovum calefactum sorori Andreae de Ferraria sorbendum praebe, simulque
cum ipsa ad me ascende. Properans illa reperit dictam Andream
loquela privatam, propriae manus injectione suffocationi
propinquam. Relevat eam, ut potest, et secum ducit ad matrem;
cui et dixit famula Dei: Misera, cogitationes tuas Domino confitere,
quas et ego bene cognovi. Ecce quod sanare voluisti sanabit Dominus
Iesus Christus. Sed vitam muta in melius, quoniam de infirmitate
alia, quam patieris, non consurges. Ad cuius verbum
spiritum compunctionis accepit, et vitam satis egregie mutavit in melius.
Post modicum ergo sanata de scrofulis, de alia infirmitate migravit.
De liberatis a lupo.
60 Crudelium luporum saeva feralitas contratam vexare solebat:
qui in ipsos homines irruentes, humanibus saepe carnibus pascebantur.
Mulier ergo quaedam, nomine Bona, de Monte Galliano,
Assisinatis dioecesis, duos filios habens, unius, quem lupi rapuerant,
vix planctum expleverat, cum ecce ad secundum consimili ferocitate
festinant. Stante namque matre in domo, et aliquid rei familiaris
agente, puero deambulanti exterius lupus dentes infigit, ac per cervicem
mordens, cum tali praeda quantocius ad sylvam tendit. Audientes
autem pueri stridores, homines qui erant in vineis, ad matrem
clamant, dicentes: Vide, inquiunt, si filium tuum habes: quoniam
|
1
5
10
15
20
25
30
|