Uberti Pelavicini et frater Marchisopoli, quem in confessione audivi.
Item in Burgo Sancti Donini ex illa pestilentia mortui sunt
trecenti et eo amplius, et in Mediolano multa milia, et in Florentia
similiter multa milia; nec pulsabant campanas, ne infirmos
terrerent.
De devotione verberatorum, que facta est MCCLX anno, et fuit quasi universalis,
maxime in Ytalia.
Anno Domini MCCLX, indictione III, venerunt verberatores
per universum orbem, et omnes homines, tam parvi quam magni,
tam nobiles milites quam populares, nudati per civitates processionaliter
se verberabant, precedentibus episcopis et religiosis.
Et paces fiebant, et restituebant homines male ablata et de peccatis
suis confitebantur, in tantum ut sacerdotes vix spatium
edendi haberent; et in ore eorum sonabant Dei voces et non hominis,
et vox eorum tamquam vox multitudinis; et ambulabant homines
in salvatione. Et componebant laudes divinas ad honorem
Dei et beate Virginis, quas cantabant, dum se verberando incederent.
Et die Lune, in festo Omnium Sanctorum, omnes illi homines
de Mutina venerunt Regium, tam parvi quam magni,
et omnes de comitatu Mutinensi et potestas et episcopus cum
vexillis omnium societatum, et verberaverunt se per totam civitatem
et iverunt Parmam pro maiori parte; et hoc fuit die Martis
post festum Omnium Sanctorum. Et die altera omnes Regini
fecerunt vexilla cuiuslibet vicinie et fecerunt processiones circa
civitatem; et potestas Reginus dominus Ubertinus Robaconti de
Mandello, civis Mediolani, similiter venit se verberando. Et
homines de Saxolo in principio istius devotionis abstulerunt me
cum licentia guardiani de loco fratrum Minorum de Mutina, ubi
habitabam tunc temporis, et duxerunt Saxolum, quia me intime
diligebant, tam viri quam mulieres; postea duxerunt me Regium,
postea Parmam. Cum autem fuimus Parme, iam erat ibi ista
devotio. Volabat enim sicut aquila festinans ad escam et durabat
per multos dies in qualibet civitate; nec erat aliquis tam severus
|
|