[I.] DE MONTIBUS
Surrexeram equidem fessus a labore quodam egregio et, aliquali
ocio vires restaurare cupiens, venit in mentem Socratem,
olim divini luminis iubar in terris, solitum, cum a meditatione
celestium surgeret, supposita cruribus harundine cum parvulis
filiis ludere; ac Scipionem Affricanum et Lelium, insignes Romanorum
duces, ab arduis rei publice opportunitatibus paululum
resipiscentes non nunquam maris in litore teretes calculos
eiectasque conculas consuevisse ritu puerorum colligere, ne,
dum tempus ad recreandam virtutem prestaretur, tacite, nil
agentes, subintraret inertia.
Quos ego tanquam inclitum laudabilium exercitiorum specimen
imitaturus, ne omnino tempus inerti ocio elabatur assumpsi
loco iocosi laboris studentibus poetarum illustrium libros
aut antiquorum hystorias revolventibus in aliquo levi opere, si
possem, velle prodesse. Memini quippe tales, et potissime qui
tracti desiderio rudes stadium intrant studiorum huiusmodi,
circa integrum lectionis sensum impediri plurimum dum non
nunquam montium, silvarum, fontium, fluviorum, stagnorum
seu paludum vel maris occurrunt vocabula, aliter scilicet intelligendo
quam debeant: utputa, dum montis nomen pro flumine,
dum paludis pro monte, seu silve civitatis vel provincie loco
sumitur, facile sensus hystorialis confunditur. Et esto aliquando
proprie assumatur, existimatione etiam eruditi persepe
falluntur, dum montem seu fluvium qui in occiduo est arbitrantur
sub oriente sole consistere.
Ad evitationem quorum et indebite existimationis amovendos
errores, celebres inter auctores quoscunque et potissime
gentiles montes, silvas, fontes, lacus, fluvios, stagna seu paludes
et maria et quo sub celo effluant et consistant ut comperi
scribere mens est. Et ne multum talia scrutantibus evolvere
necesse sit, per ordinem licterarum alphabeti describam singula.
|
|