Hanc inter reliquas sic prefulgere notavi
ut superat lune sidera cuncta nitor.
Dumque satis fixos oculos spectando tenerem,
illa repercussit lumina nostra suis.
Risit et ex oculis fecit signacula quedam,
que michi non parvam visa dedere fidem.
Taliter illius consumpto tempore lucis,
altera lux oritur non placitura minus.
Per domine vicum spatior de more procantum;
nunc ego, nunc sotius verba sonora damus.
Nunc eo, nunc redeo, requiei nescius, inde;
nunc latet interius, nunc sedet illa foris.
Est ubi parva duas dirimunt confinia turres,
Bononie speculum, pulcra platea, forum.
Una forat bibulas erecto vertice nubes,
spectat in eoos altera flexa sinus.
Hue me duxit Amor (quia nolo dicere "casus"):
ille puer nostros condocet ire pedes.
Venerat hue emptum teneros ancilla columbos
pro domina nostra pro pariterque sua.
Hanc ego prenoscens, dulci sermone coegi
auscultare mei cordis amantis onus.
Non ego blanditias sum compilare suetus,
sed mea dictabat verba disertus Amor.
"Numina te salvent, nam tu salvare potes me,
vivere te possum teque volente mori.
Tu retines clavim nostre viteque necisque;
non caperes nostre grandia lucra necis.
Utilior tibi vivus ero. Dona michi vitam:
ad tua dum vivam iussa paratus ero.
Me tibi non celo penitus: nil te sine possum;
ergo eris arcani conscia sola mei.
Pro domina morior; te fido. Parce fatenti:
sola nocere michi meque iuvare potes.
Apta iuvare magis, nostros narrabis amores
ornate et queres mene perire velit.