sed potius perderent homines suos, et quia etiam solis sonitum
sustinere non poterant (immo eo tempore quo sol oriebatur,
oportebat eos ponere unam aurem ad terram et superiorem
obturare fortiter ne terribilem illum sonum audirent, nec sic tamen
cavere poterant, quin propter hoc ex eis plurimi necarentur),
fugerunt et terram exierunt predictam. Illos tamen homines,
virum videlicet cum uxore, secum duxerunt; qui usque ad mortem
in terra Tartarorum fuerunt. Interrogati vero quare habitarent sub
terra, dixerunt quod uno tempore anni, cum sol oritur, tantus sonitus
erat quod homines nulla ratione poterant sustinere, ut superius
de Tartaris dictum est. Immo etiam tunc percutiebant in organis
et timpanis et in aliis instrumentis, ut illum sonitum non
audirent.
<17>. Et dum Chingiscan et sui de terra illa reverterentur, defecerunt
eis victualia et habebant maximam famem. Et tunc recentia
interiora unius bestie eos contigit invenire; que accipientes, depositis
tantum stercoribus, decoxerunt, et coram Chingiscan portantes,
cum suis illa comedit. Et ex hoc statutum fuit a Chingiscan,
|
|