Et populis varios clamores reddat ab alto,
Quos faciat casus posse referre suos.
<Huc> pariter Muse gemitu redeant resolute,
Dulce quod est nimium ducitur exicium.
Carminibus pianctum propriis coniungere tantum,
Ut simul astra sonent, cantica tristia dent.
Cum domus ista perit, multos <h>ac peste peremit,
Ethnica iam venit, querula turba fremit.
Fert monachis bellum, tulit unde reflexa flagellum,
Et dedit arma super femineamque fidem.
Rustica servorum facit hoc manus impia domum,
Percutit ipsa suos hac nece sic Dominos.
Castra petunt fortes, concurrunt ocius hostes,
Corruit alta domus, menia cuncta ruunt.
Non etas tempus, iuvenis, puer, atque senectus
Excipitur, cuius vivere sit placitum.
Funditur hic sanguis, iaciuntur corpora campis,
Spiritus et celo dant modo iure Deo.
|
|