Hoc in corde suo posuit semperque tenendum
Vovit, ut ulterius se quid dare posset habentem
Nemo repulsandus peteret pro nomine Christi.
Hoc numquam patitur a corde recedere votum;
Et manus imperio non ausa resistere cordis
Affectus scriptos in mente sigillat in actu.
Sic hominem iustum disciplinaeque capacem
Provehit oppositis divina vocatio causis.
Iustus namque suo defectu proficit; audens
Labi, contemnens excedere, fit sceleratus:
Mox ubi conteritur, temerarius ausus ad usum,
Lapsus ad ascensum, contemptus ad agnitionem,
Excessus facit ad meritum, scelus ad pietatem.
Sic in Francisco sese contraria causant.
Cuius, ut Anthaei, virtus geminata cadendo
Tunc melius pugnat cum iam superata videtur;
Exemploque sui docuit Franciscus, ut omnem
Reiciant lapsum, quoscumque redarguit unus.
Sed quia difficile mundoque Deoque vacare
(Nemo quippe potest dominis servire duobus),
Quanto Franciscus magis exterioribus instat,
Tanto debilior ad spiritualia surgit.
Vix mercaturae sine culpae labe geruntur,
Immo negotia sunt variorum causa malorum;
Inter opes, pompas luxusque, quis a lue mundus?
Quis pice sive luto tactis non inficiatur?
Denique faex foedat, maculant maculosa tenentes;
In mundo munde vix iusti vivere possunt.
Ergo Franciscus, licet a gravioribus esset
Immunis vitiis, tamen haec mundana sequendo
In multis mundo conformis erat vitioso.
70.
|
|