Cap. XXXIX.
Excusat se magister Petrus de Vineis, si non
scripsit, eo quod idem Archiepiscopus sibi non scripserit,
cum scripsisset aliis, ut petebat.
Fateor pater, quod juste redarguor, sed
injuste condemnor, eatenus veruntamen
justitiae nota porrigitur, quatenus efficacia
justae petitionis extenditur. Sed et
tolerandus est filius si peccavit, paternae decet
condemnationis mole non obrui, quam, licet
appellationis lima prompte non lateret, supportationis
tamen remedio reverenter evitat.
Etenim quod in taciturnitate filialis obsequii
expergefacta memoria paternae dilectionis obstupuit,
quam in oblivionem unius pauperis
filii et devoti, oblectamenta nobilium, et sublimium
amicorum deliramenta subduxerant stupentem
patrem natura cogente non arguo, si
somnolentus a filio voluit per frequentis vocis
instantiam excitari. Crudelis tamen et impia
conditio sequeretur, si severi patris judicium
filius sentiat, quem justa timoris allegatio
protegit, et ignorantia paternae voluntatis
excusat. Quieti tamen natura, non homine
terminum imponente, evigilatus est pater,
filium pavidum et tacitum invenit, ac lacte
paternae dulcedinis prae somni longitudine
sitientem confortat, pavidum famelicum educat,
sed tacentem accusat, paterna pietas reverentiam