Secura deinde est hec pax, in qua velut in arce quadam mens posita
adverse dominationis terrores despicit, minas despuit, contempnit ferociam
et omnem omnino contrarie fortitudinis velut stipulam computat sevitatem.
De qua securitate illud Salomonis intelligitur: Iustus quasi leo
confidens absque terrore erit. Huius pacis securitate fretus erat qui dicere
poterat: Si consistant adversum me castra, non timebit cor meum, et si
insurgat in me prelium, in hoc ego sperabo. Ad quam pacis securitatem et
Petrus respiciebat, cum diceret: Quis est, qui vobis noceat, si boni
emulatores fueritis? Est enim mens iusti velut sublimior pars mundi, que
celo confinior in nubem non cogitur, in tempestatem non agitur, non
versatur in turbinem; non mugiunt ibi tonitrua, non seviunt fulmina,
flamina non iurgantur. Sic et beatus animus, cuius conversatio in celis
est, tanto iam virtutis culmine subvectus eminet, ut nullis umquam
minarum fragoribus, nullis terrorum nymbis, nullis bellorum diluviis eius
possit firmitas concuti, serenitas obnubi, tranquillitas perturbari.
Denique iocunda est hec pax, que videlicet quo magis ad prospera
contrahitur, ad adversa profusius dilatatur, gaudens in dampnis, exultans
in periculis, susannans supplicia, deridens mortem. Unde resonat vox illa
gratifica: In tribulatione dilatasti me. Hanc pacis iocunditatem et
securitatem pariter exprimit homo bonus dicens: Non timebis calamitatem,
cum venerit. In fame et vastitate ridebis et bestias terre non formidabis
et scies, quod pacem habeat tabernaculum tuum. O pacem admirabilem,
quam et qui non habent sunt miseri, et qui habent dei merentur filii
nuncupari! Beati enim pacifici, quoniam filii dei vocabuntur.
|
|