fuerit operatus, pelleret, responderunt: eum procul dubio quicquid
pontifex iusserit effecturum; et, ut etiam id exemplo suaderent,
auditum nobis alias factum narraverunt: in proxima regno Aethiopum
insula fuisse regem Iudaeorum gentis potentissimum, qui Christianos
ita cohabitantes, sicut Iudaeos nobiscum facere nunc permittitur,
ferro et omnimoda crudelitate ad occidionem trucidari
curavit; Constantinopolitanumque imperatorem, ea horribili clade
audita, ad regem Aethiopiae dedisse litteras ignaviam exprobrantes,
quod, qui tam potens esset, deletae ab hoste impurissimo gentis
christianae iniuriam negligens non sumeret ultionem; et commotum
Aethiopem, ingenti in Iudaeum adducta classe, illum cum tota
gente simili internecione ita delevisse, ut nullos in hodiernum
diem Iudaeos ea insula aut proximae habeant regiones.
XLVIII. Sed iam redeamus ad intermissam rerum Italiae narrationem.
Eam, de qua digressionis principio diximus, tantam pacis
constitutae et adventus Aethiopum laetitiam comminuit rerum
pontificis ac Romanae ecclesiae mentio a Francisco Sfortia vel
suppressa vel pessimum, ut est creditum, in finem postergata,
quod de Bononia et aliis Romandiolae civitatibus, quas quarto ante
anno occupasset Piccininus, nihil diceret compromissum; et omnibus
constabat insidiosissimam fore pacem, si retinuisset Romandiolam
Piccininus. Postea, cum denuntiasset Sfortia se se ut de
pace ageret Venetias accessurum, misit illuc Romanus pontifex
Ludovicum cardinalem Aquileiensem suas res et Romanae ecclesiae
curaturum.
XLIX. Quo in Venetorum senatu, adstantibus Florentinorum
oratoribus qui praecesserant, praesentem Sfortiam ut de civitatibus
oppidisque Romandiolae pontifici Romano reddendis curarvi
susciperet instante, respondit ille: sese, qui beatissimi patris Eugenii
pontificis servus rem suam et Ecclesiae cuperet non modo salvam
sed praepotentem felicissimamque fore, id imprimis cum
Philippo et Piccinino, attentius contendisse; eosque, qui bonis quidem
et gravibus verbis id ipsum sibi curae futurum dixerint, adduci
non potuisse, ut earum rerum, quas belli socialis non esse proprias
dixerint, cognitione n sibi arbitriumque permiserint. Consenserunt
tamen paulo post Veneti Florentini et Genuenses in simile
Philippico compromissum, nulla, rerum Ecclesiae habita ratione;
hisque ad vota confectis, Sfortia a Philippo admonitus, ne in alicuius
partium domo pacem promulgaret suspicione timoris non
carituram, accessit Caprianam, quod oppidum de Mantuanis captum
|
|