15
Cumque comes Roma, quo ierat, reversus, uxorem suam
recessisse, nec non Avellinum atque Merculianum sibi dempta
reperisset, immenso animi merore concutitur, non tantum quod
prefatas amiserat terras, quantum quod se a coniuge ita dimissum
comperisset. Quam ob rem misit ad Montemfuscum, quo ipse
erat, deprecans obnixius quatinus coniux eius sibi, simulque
Avellinum nec non Merculianum restituerentur. At ille his qui
missi fuerant respondens dicebat: "Ego quidem uxorem Comitis
nec teneo, nec redire cogam, quoniam eam non abstuli; ipsius
ergo requiratur voluntas, et si quidem revertendi habuerit animum,
ego non contradicam, verum tamen quod querit, videtur
iustum querere, nec esse utique sibi denegandum, quandoquidem
sub horum que dicit condicione dotalium eam, me concedente,
duxit uxorem. Avellinum autem et Merculianum, ea
propter non reddere debeo, quoniam Ricardus frater
eius, ipso audiente atque omnino tacente, fatebatur ea sibi ita
esse propria ut neminem inde dominum super se cognoscere
nec cuiquam famulari deberet. Si igitur, inquam, sui iuris, ut
ipse asserit, erant, ut quid cum inde nullum se habere dominum
Richardus, ipso audiente, testaretur, ea iuris sui esse non ore
proprio notificabat? Est et aliud propter quod ei non sunt reddenda
que querit: quoniam cum Panormi positus essem, et de
eius superbia, quod nec mihi nec ulli alii ex his que tenere videbatur,
subdi volebat, presente eodem, conquererer, ipse per
omnia tacendo, potius fratris fallentis verbis, quam hiis que a
me dicebantur, consentire videbatur. At tamen, veniat ipse Salernum
ad me cum proceribus, quos voluerit, suis; et quidquid a
me recti exhigendum fuerit, libenter paratus ero eidem persoluturus;
eo tamen interposito pacto, ut et ipse mihi, de quibus
iuste eum causatus fuero, iustitiam faciat ".
16
Redeuntes itaque nuntii comitis, queque perceperant retulerunt.
At ille, more suo, male consultus, ad eum sicut mandaverat
ire neglexit, magis eligens mittere ad eum per quos sibi
|
|