ad opus ipsius non solum speciosa, sed et praetiosa
parari fecerat ex more in regum coronationibus
observando, largiens eidem, ab ipso corporale
juramento recepit, pro cujus religione,
inter caetera, fidelitatem et obedientiam ipsius
summo pontifici, ejusque successoribus eidem
romanae Ecclesiae regnum suum in ipsius obedientia
fideliter conservare promisit. Et demum
idem rex cum multo tripudio et applausu coronatus,
juxta Innocentium papam praedictum
ad basilicam principis apostolorum de Urbe rediens,
super illius altare sceptrum et diadema
deposuit, et militarem ensem de manu Innocentii
ejusdem papae recepit, dictumque suum regnum,
in antea censuale a suis praedecessoribus
ejusdem Ecclesiae constitutum, cupiens personaliter
post Deum ejusdem beati Petri et apostolicae
Sedis protectione muniri, praefato Innocentio,
et per eum dictae apostolicae Sedi, obtulit,
illudque sibi et suis successoribus in proprium,
divini amoris intuitu, et pro remedio
animae suae, et progenitorum suorum, novo
adjecto censu, constituit censuale, promittens
quod ipse ac successores sui speciales eidem Sedi
fideles et obnoxii teneantur. Haec autem papa
lege fore servanda decernens, ut hujusmodi regalis
concessus firmitatem inviolabiliter obtineret,
ipsam in scriptis redactam, et procerum
curiae suae consilio sygilli sui munimine roboratam
concessit papae Innocentio supradicto.
Unde, quia dictus rex Aragonum nepos dicti
Petri regis, quem tamquam haeredem in regno
sicut et caeteros successores suos idem rex avus
suus sollemniter obligavit et ejusdem Ecclesiae
fidelitatis et obedientiae fecerat debitorem, violavit
fidem hujusmodi, qua romanae Sedi tenebatur
astrictus, et invadendo contra fidem rem
Ecclesiae, Ecclesiam offensavit, per Sedem apostolicam
contra eum ad privationem dicti regni
Aragonum, Sedis censualis ejusdem, jure procedi
potuit, sicut dicunt. Depositioni tamen hujusmodi
plures de collegio suum consensum impartiri
omnino tum subito denegarunt, cujus rei
causam non est habilium perscrutari, nam divinari
potius esset causam pingere, quam veritatis
seriem enarrare.
CAP. III
CONCEDIT PAPA REGNUM ARAGONUM FILIO REGIS
FRANCIAE.
Immediate igitur sine longi temporis intervallo
praefatus dominus papa regnum Aragonum
in Ecclesiae dominium ex causis expressis
superius revocatum in secundogenito illustris regis
Francorum Philippi de mera liberalitate
transtulit, eique gratiose concessit. Huic et translationi
et concessioni quidem domini cardinales
in principio sicut nec depositioni praedictae
consentire discordibus animis noluerunt. Ad inducendum
post haec dictum regem Franciae,
|
|