pertenuem duceret, irruentes per momenta satellites
predonum rapiebant. Pro quibus ingens mulierem, ex
indignatione quadam, velut insania fatigabat, ita ut interdum
predones in necem sui maledictis et conviciis instigaret.
(2) Verum, cum nec irritatus quisquam nec miseratus illam
perimeret, et si quid forte cibi fuisset ab illa quesitum, id
ab aliis quereretur, nec iam usquam fieret copia requirendi,
fames autem dira visceribus insisteret ac medullis, et ad furorem
iam famis inedia perurgeret, pessimis usa consiliis,
contra ipsa iam armatur iura nature. Erat enim ei sub uberibus
parvulus filius, quem ante oculos ferens: «Infelicis,
inquit, matris, o infelicior fili, in bello, fame ac direptione
predonum cui te reservabo? Nam etsi vita sperari posset,
iugo tamen Romane servitutis urgemur. Veni ergo nunc, o
mi nate, esto matri cibus, predonibus furor, seculis fabula,
que sola deerat cladibus Iudeorum». Et cum hoc dixisset
protinus filium iugulavit. Tunc denique igni superpositum
torret, medium quidem consumit, medium servat obtectum.
(3) Et ecce confestim predones irruunt, aduste carnis odore
concepto mortem minantur, nisi sine mora cibos, quos paratos
senserant, demonstraret. Tunc illa: «Partem vobis optimam
reservavi», et continuo que superfuerant membra retexit
infantis. At illos repente ingens horror invasit et
immanis quamvis animi diriguere, vox est faucibus interclusa.
Illa vero truci vultu et ipsis iam predonibus truculentior:
«Meus, inquit, est partus, meus est filius, meum est facinus.
Edite, nam ego prior comedi, que genui, nolite vos effici
|
|