ut illut convivis suis ostentaret manu tenentem. Igitur Rosemunda ubi rem animadvertit,
altum concipiens in corde dolorem, quem conpescere non valens, mox in
mariti necem patris funus vindicatura exarsit, consiliumque mox cum Helmichis, qui
regis scilpor, hoc est armiger, et conlactaneus erat, ut regem interficeret iniit. Qui reginae
persuasit, ut ipsa Peredeo, qui erat vir fortissimus, in hoc consilium adsciret.
Peredeo cum reginae suadenti tanti nefas consensum adhibere nollet, illa se noctu
in lectulo suae vestiariae, cum qua Peredeo stupri consuetudinem habebat, supposuit;
ubi Peredeo rem nescius veniens, cum regina concubuit. Cumque illa patrato iam
scelere ab eo quaereret, quam se esse extimaret, et ipse nomen suae amicae, quam
esse putabat, nominasset, regina subiunxit: "Nequaquam ut putas, sed ego Rosemunda
sum", inquit. "Certe nunc talem rem, Peredeo, perpetratam habes, ut aut tu Alboin
interficies, aut ipse te suo gladio extinguet". Tunc ille intellexit malum quod fecit,
et qui sponde noluerat, tali modo in regis necem coactus adsensit. Tunc Rosemunda,
dum se Alboin in meridie sopori dedisset, magnum in palatio silentium fieri praecipiens,
omnia alia arma subtrahens, spatham illius ad lectuli caput, ne tolli aut evaginari
possit, fortiter conligavit, et, iuxta consilium Peredeo Helmichis interfectorem omni
bestia crudelior introduxit. Alboin subito de sopore experrectus, malum quod imminebat
intellegens, manum citius ad spatham porrexit; quam strictius religatam abstrahere
non valens, adprehenso tamen scabello subpedaneo, se cum eo per aliquod spatium
defendit. Sed heu pro dolor! vir bellicosissimus et summae audaciae nihil contra
hostem praevalens, quasi unus de inertibus interfectus est, uniusque mulierculae consilio
|
|