Ambrosio, cuius nimio succendor amore.
Illius ante pedes quum veneris, ista loqueris:
«Me tibi qui misit, cui nomen Bartholomaeus
Apulus, edixit, fer dignis oscula plantis»
«Hec urbs cara deis multa quoque pallade fulgens
Implacidos gestus olim casusque malignos
Heu! fuerat perpessa diu quum sepe dolebat.
Languebant muse, magnus lacrimabat Apollo:
Quisquis hominum sublestus erat angebat erinis
Hanc patriam frendens, elegam quoque fecerat illam
Stabant in obscuro mundus, nox furva tenebras
Circumfusa dabat, loca leserat omnia luctus.
Seruitus infelix aderat que sepe premebat
Hunc populum celebrem: ciues faciebat egenos
Ille status. Tandem deus et fortuna uidentes
Hec mala, calcate plebi tribuere fauorem.
Ciuiles pariter subito tenuere phalanges
Et pepulere nefas. Iustus furor obruit arces.
Iam sol justicie radiat, gestitus habetur
Libertatis honos, pariet sua gramina uirtus.
Florebit studium, fugiet procul omne malignum
Quis manet jocundus homo; regimenque senatus
Regnat et hanc urbem solita bonitate gubernat.
Hos deus exaltet dominos hos totus honoret
Cosmus et eterna uita post fata fruantur.
Sint procul insidie, nunc exultet omne nephandum;
Omne bonum ueniat sursum, stent crimina pessum.
Premia uirtutis surgunt. Astrea tirapnos
Effuget et iugis stringat concordia ciues.
Hec que lacte suo pollens bononia passit
Pierides, uigeat longumque regnet in euum.
Hanc superi seruate precor, nam thuris odore
Vos colit hec eadem, vobis pia uota facessit.
Dum polus euoluet stellas hanc sistite queso»
|
1
5
10
15
20
25
30
|