set quereret eum de predictas per finis indicata et mensurata terras,
de qua contra eum causaverant, quem dicebat mea scripcio predictum
monasterium. ipse namque Radelchisi dixerat, ut nesciret
terras ipsas; ex iussione eorum potestatis guadiaberat se ipse Iohannes
presbiter et prepositus, una cum predicto advocatore cum prefato
Radelchisi, ut ambarum partium pergere[n]t supra iam dictam
terram, que dicebat continere iam dicta scripcio, et monstraret ei
terras ipsas per supradicte finis, et mensuris, qualiter ipsa scripcio
continet, et utrumque parcium rebertere[n]t in eademCapua.
et ipse Radelchisi pligaret se, et responderet exinde debere cum
legem de predicta eorum questionem, de qua inter se complendum
mediatorem exinde inter se posuerant. et perrexerant supradictus
domnus Roffridus abbas una cum iam dicto Iohanne presbitero et
preposito, una cum Lando comes Caiacie, et cum Unrico, aliosque
idoneos viros, una cum predicto Radelchisi ad monstrandum eique
Radelchisi eadem terras per supradictos finis et mensuras, ut quemammodum
inter se guadiati fuerant. et cum utrumque parcium
super eadem terra reconiuncti essent, tunc ipse Iohannes presbiter
et prepositus ceperant eique Radelchisi, ut monstraret finis eadem
terre, qualiter iam dicte scripciones continerent, de qua protinus
ipse Radelchisi eique domini abbati, et iam dicti prepositi intencionem
preposuerant, ut non esset illa finis, que iam dicte scripciones
declarat limite maiore de tercia parte, sicuti ipsa scripcio
contineret, eo quod dicebat ibidem limitem numquam esset, sed
esset ibidem via, et nolebat a prefato preposito eadem fines conspexita
essent, ut guadiati fuerat. de qua inter parte prefati monasterii,
et is dictum Radelchisi plurima oreretur intencio. et dum
diucius inter se altercarent, et magnum pacientibus laborem, quis
inter se finicionis essent, pervenerant eadem intencio ad finiendam
|
|