divinae laudis officia celebraret. Aliquando vero tenebrarum auctor se
transfiguravit in angelum lucis, eique quasi legem dictando mandavit:
Cave, inquit, quia qui angelum Dei et aspicere et alloqui meruisti, indignum
est, ut de cetero cum hominibus loquaris. Protinus ille, tamquam
mandatum divinitus accepisset, a fratrum se funditus collocucione removit,
seque sub rigida silencii censura constrinxit. Cui cum frater Romanus
primo, deinde abbas monasterii, ut sibi loqueretur vehementer insisteret,
et ille predantis labiis non mitteret, abbas fores cellulae violenter irrumpens
dignis indiscretum fratrem verberibus castigavit, et sic ad reddendum
sermonis officium compulit. Cui mox admonendum subiunxit:
Idcirco, inquit, antiquus adversarius, bonorum semper operum inimicus
silencium tibi temptavit imponere, ut et tu fructum fraternae edificacionis
amitteres, et illi qui a te sublevandi erant, tuae consolacionis auxilium non
haberent. Sic itaque frater quia non malicia sed ex simplicitate peccaverat,
ad mentem quantocius rediit, et contempta suggestione diaboli ammonicionibus
pii patris humiliter acquievit.
Sed dum te, fili mi, ad evacuandas antiqui hostis insidias provoco,
quid praefata regina retulerit audisse ex ore beati Leonis noni, Romanae
ecclesiae pontificis, non omitto. Ait itaque praedictus papa: Amita,
inquit, mea sanctimonialis effecta, in quodam virorum erat monasterio
constituta. Ibique in propria degens cellula cum quadam pigmea, id est
brevis staturae femina, cotidianae laudis officia pacienter et humiliter persolvebat.
Quadam vero nocte cum ante nocturnae synaxis excubias
maturius surrexisset, comitemque suam more solito sepius inclamasset,
illaque gravi sopore depressa nullatenus responderet, tandem in iram
commota quid diceret non attendit. Diabole, inquit, surge. Ad quam
vocem praesto diabolus eius quae dormiebat effigiem representans accessit,
et mutuos reddendo versiculos psallere simul cepit. Cumque ad illum
psalterii locum modulacione continua pervenissent, ubi dicitur: Exurgat
|
|