usus fueris, nihil te docto viro dignum dixisse puro sententiamque
Aristotelis, si vim verbi greci consideres, contendo esse verissimam.
Nam quam Latini nobilitatem, Greci eugeniam appellant. Hanc
verbo nostro recte generositatem dicemus. Qui enim prisco et ob
virtutem ac res gestas preclaro genere nascebantur, propter familie ac
generis claritatem generosi ferebantur, hoc est insigni genere nati».
60 «Hanc Latini» Nicolaus inquit «meliori vocabulo, ut videtur,
quam Greci appellaverunt. Nos a rebus gestis recteque factis ob
aliquam insignem laudem atque famam, que propria sit alicuius
hominis, nobiles vocamus. Illi a bono genere esse volunt. Non
enim ab aliis, sed a nobismet ipsis nobilitatem trahere videmur, ut
ille putetur nobilis quem illustre et pervagatum aliquod insigne et
laude dignum facinus nobilitavit».
61 «Ut libet de vi nominis sentias,» Laurentius ait «ego Aristoteli
herens ad nobilitatem comparandam non solum virtutem spectare
arbitror, sed divitias, genus, patriam, corporis et fortune adiumenta.
Nam divitiis liberalitas, grata omnibus virtus, in usum deduci
valet. Bello quoque et pace, in quibus pecuniarum sumptus maxime
sunt necessaria, gloria acquiritur, a qua descendit nobilitas.
Magnificentia quoque, ex qua nomen nostrum ac fama admodum
augetur, nulla erit absque fortune bonis.
62 Patria insuper plurimum prestat presidii ad nobilitatem.
Sensit hoc Themistocles cum Seriphio iurganti patrie illum, non
sua laude clarere, respondit neque se Siriphium nobilem evadere
potuisse neque illum Atheniensem clarum aut nobilem unquam
fuisse futurum. Neque enim ex aliquo oppidulo profectus eadem
rerum utetur facultate ad gloriam consequendam qua Florentinus
civis neque etiam Florentinus ex sola civitate nobilitatem assequetur.
Genus preterea multum opitulatur ad nobilitatem. Non
enim solum virtuti quandoque, sed multo plus maiorum glorie et
|
|