possessiones auferre, vel ablatas retinere vel
minuere, vel temerariis vexationibus fatigare,
aut si aliquas exactiones imponere, sed
omnia integra conserventur, eorum, pro
quorum sustentatione et gubernatione concessa
sunt, usibus profutura. Si qua igitur
in futurum Eccelesiastica secularisve persona
hanc nostram constitutionis paginam sciens
contra eam temere venire tentaverit, secundo
tertioque commonita, si non satisfactione
congrua emendaverit, potestatis, honorisque
sui dignitate careat, reamque se Divino
judicio existeere de perpetrata iniquitate
cognoscat, et a sacratissimo Corpore ac
Sanguine Dei et Domini Redemptoris nostri
Jesu Christi aliena fiat, atque in extremo
examine districtae ultioni subiacecat. Cunctis
autem eidem loco justa servantibus, sit pax
Domini nostri Jesu Christi, quatenus et hic
fructum bonae actionis percipiant, et apud
districtum Judicem praemia aeternae pacis inveniant
Amen.
Scriptum per manum Gervasii Scriniarii,
Regionarii, et Notarii sacri Palatii.
Ego Calixtus Catholicae Ecclesiae Episcopus
subscripsi.
Datum Laterani per manum Grisogoni
Sanctae Romanae Ecclesiae Diaconi Cardinalis ac
Bibliothecarii, quarto Calendas Aprilis,
Indictione decima quarta: Incarnationis
Dominicae anno millesimo centesimo vige¬simo
primo, Pontificatus autem Domini Calixti
secundi Papae anno quarto. ”
1122.
Per idem tempos erant eidem Domno Gisoni
Piscariensi graves inmicitiae cum persecutoribus
Ecclesiae suae, quia nolebat ut sua incuria
minuerentur ea, quae ab anteccesoribus suis
magno labore fuerant acquisita.
1123.
Toccenses multum gravabant Insulares, et
non eis sufficiebat quod terras abstulerant, verum
etiam Ecclesias ipsius Castelli auferebant;
Vir summae industriae hoc malum sufferre non
potuit, Papam Honorium, qui jam in Dominicae
Incaniationis anno millesimo centesimo
vigesimo tertio Papae Calixto in Apostolica
Sede successerat, adiit, et eos excommunicari
fecit, quamdiu ipsas Ecclesias non redderent,
et pro sacrilegio satisfacerent. Illi obstinati
malitia, qui primitus Deum contempserant,
literas Apostolicas, et ejus excommunicationem
contempserunt; addentes peccatum peccato,
ipsi Abbati tetenderunt insidias, eumque cepe¬runt,
et multis injuriis affecerunt. Tandem
ipsi videntes quod nullo modo ad Castellum
Toccum eum portare valerent, et metuentes,
ne populi adventantes ejus adjutorio essent,
eum peditem dimiserunt, et mulam, super
quam sedebat, secum ducentes, totam ejus
supellectilem ad castrum , in quo degebant,
portaverunt. Ille pedes revertens ad Monasterium,
quae sibi facta fuerant enarravit, et
omnes vicinos ad vindictam malefactorum suis
querimoniis et clamoribus incitavit, nec multo
post tantus fuit concursus populi, Episcoporum
et Baronum, qui omnes erant parati
ad subvertendum prostibulum, ut paene ad
quatuor millia armatorum possent computari,
et ni esset clementia Gisonis Abbatis, illa die
funditus destructa esset, et annihilata superbia
Tocci; pepercit rogatus, eosque supplices et
poenitentes suscepit, et quae abstulerant integra
|
|